Robert Cooke był organistą i kompozytorem. Urodzony w Londynie, był synem kompozytora Benjamina Cooke’a, którego w 1793 r. zastąpił na stanowisku organisty kościoła St. Martin in the Fields. W 1802 r. został mianowany organistą i mistrzem chórzystów w Opactwie Westminsterskim; jego wieczorne nabożeństwo w C (ok. 1804) jest tam nadal odprawiane. Napisał także hymny kościelne (w tym „Odę do przyjaźni”) oraz zbiór pieśni opublikowany w 1805 roku. Mroczna oprawa Psalmu 7 autorstwa Cooke'a, w którym prosi o wybawienie od prześladowań wrogów, mogła sugerować jego stan emocjonalny. Około 1810 roku zaczął wykazywać oznaki niestabilności psychicznej i ostatecznie utonął w Tamizie. Cooke dołączył do znacznej linii znanych angielskich muzyków kościelnych (Robert Parsons, Michael Wise, Jeremiah Clarke, Samuel Arnold), których spotkały nienaturalne cele. Został pochowany w krypcie ojca, bez własnej inskrypcji. (biografia: Bobb Edwards)