Matteo Zocarini był kompozytorem żyjącym w XVIII wieku. Skomponował kilka utworów muzycznych na wiolonczelę i klawesyn (po włosku „cembalo”). To połączenie instrumentów określane jest w świecie muzyki jako Basso Continuo. Jedynym dowodem istnienia Matteo Zocariniego jest 6 Concertini for Basso Continuo. To jedyne znane jego utwory muzyczne. 6 Concertini zostało wydrukowanych przez amsterdamskiego wydawcę muzycznego Estienne Rogera około 1740 roku. Roger zlecił kontrakty kilku włoskim kompozytorom, na przykład Arcangelo Corelliemu. Istnieje możliwość, że Zocarini grał w Paryżu pod pseudonimem Zuccharini w 1737 roku. Nie jest to pewne, wątpliwe jest też to, że jego nazwisko pojawiało się w Mediolanie. Zocarini na pierwszej stronie swoich zapisów nutowych opisuje siebie jako amatora di musica. W jego muzyce uwaga skupia się na wiolonczeliście. Wiolonczelista ma solówki i utwory przyspieszone. Muzykę tę najlepiej można określić jako „odwołującą się do wyobraźni” oraz „elegancką i melodyjną”. Charakter, jaki przywołuje ta muzyka, można porównać z Koncertem Włoskim Bacha. Jego utwory są regularnie wykonywane.