John Cooper, znany również jako Giovanni Coprario lub Coperario, był angielskim kompozytorem, wiolonczelistą i lutnistą. Na początku XVII wieku zmienił nazwisko. Często mówi się, że zrobił to po wizycie we Włoszech, choć nie ma dowodów na to, że był w tym kraju. Od 1622 r. służył i być może nauczał księcia Walii, dla którego kontynuował pracę nad sukcesją jako Karol I. Jego wieloletnim patronem był Edward Seymour, hrabia Hertford, dla którego uczył Williama Lawesa. Do dzieł Coopera należą fantazje, suity i inne dzieła na altówki i skrzypce, a także dwa zbiory pieśni: Funeral Teares (1606) i Songs of Mourning: Bewailing the Untimely Death of Prince Henry (1613). Napisał także traktat o kompozycji Zasady komponowania. Według Ernsta Meyera Cooper był Londyńczykiem, który w miarę jak włoska muzyka i muzycy stali się modniejsi, zmienił swoje nazwisko na włoski, i większość swojego życia spędził jako muzyk na dworze królewskim. Cooper wiedział, że istnieje sześć fantazji na trzy do sześciu głosów, większość z dwóch zbiorów Oxfordu i Royal College of Music (stan na rok 1946). Meyer zauważa również, że większość pięcio- i sześciogłosowych fantazji Coopera to głównie transkrypcje lub imitacje jego madrygałów, ale jego fantazje na trzy lub cztery partie instrumentalne są szczególnie interesujące pod względem formalnym.