Francisco Correa de Araujo był wybitnym hiszpańskim organistą, kompozytorem i teoretykiem późnego renesansu. W pismach Correi pojawiają się odniesienia do dwóch innych publikacji (Libro de versos i książki o teorii muzyki), które wówczas nie były jeszcze opublikowane; jednakże wszystkie jego dzieła, które przetrwały, zawarte są w jednej publikacji zatytułowanej Libro de tientos y discursos de música practica, y theorica de organo intitulado Facultad Organica, wydanej w 1626 r. Publikacja ta służy nie tylko jako księga kompozycji, ale także jako traktat o teorii muzyki i praktyki wykonawczej i jest jednym z najważniejszych dzieł tego typu, jakie powstały w Hiszpanii w XVII wieku. W kompozycjach Correi wykorzystano wszystkie urządzenia dostępne wówczas hiszpańskim organistom, w szczególności medio registro, czyli podzieloną klawiaturę, innowację unikalną dla Półwyspu Iberyjskiego, która pojawiła się pod koniec XVI wieku, podczas gdy jego pisma teoretyczne dają wspaniały wgląd w swoje idee harmonii i kontrapunktu.