Ferdinando de Cristofaro był jednym z najsłynniejszych wirtuozów mandoliny końca XIX wieku. Był także klasycznym pianistą, pedagogiem, autorem i kompozytorem, który występował na najważniejszych dworach Europy i otrzymał nominację królewską na mandolinistę króla Włoch. Bone stwierdził, że dzieła Cristorafo „nie obfitują w trudności techniczne, a we wszystkich bez wyjątku odnajdujemy przyjemne, spontaniczne melodie. Jego ostatnia kompozycja, Serenada na głos solowy i chór z towarzyszeniem mandolin i gitar, jest oryginalna i powieść i jak wszystkie jego dzieła niezwykle efektowna: rękopis autografu znajdował się w posiadaniu „damskiego zespołu mandolinowego i gitarowego” z Londynu. Oprócz opublikowanych kompozycji.