Federigo Fiorillo był mandolinistą i kompozytorem, autorem trzydziestu sześciu kaprysów na skrzypce, zwanych także etiudami. Fiorillo był Ignazio Fiorillo, Neapolitańczyk, który również grał na mandolinie. Na początku XVIII wieku Ignazio został dyrygentem w Operze Dworskiej w Brunszwiku i tam osiadł, gdzie urodził się jego syn Federigo. Wczesną edukacją muzyczną Federigo nadzorował jego ojciec. Odziedziczył po rodzicach miłość do mandoliny i uzyskał nad nią całkowite mistrzostwo, potrafiąc wykazać się mistrzostwem w delikatnych niuansach brzmieniowych, do jakich była zdolna. Jako mandolinista występował na większości dworów królewskich Europy, jednak zasoby tego instrumentu w tamtym okresie były ograniczone, podobnie jak zapotrzebowanie na mandolinistów. Był zmuszony poświęcić swoją uwagę innym instrumentom smyczkowym, głównie skrzypcom i altówce. W 1780 wyjechał do Polski, a w 1783 przez dwa lata był dyrygentem kapeli w Rydze. Dwa lata później z sukcesem grał na skrzypcach w Concerts Spirituels w Paryżu. Podczas pobytu w Paryżu opublikował kilka swoich pierwszych kompozycji, które spotkały się z dobrym przyjęciem. W 1788 odwiedził Londyn, gdzie grał na altówce w kwartecie Salomana. Fiorillo po raz ostatni wystąpił publicznie w Londynie w 1794 r., wykonując koncert na altówkę podczas koncertu Antient. Po opuszczeniu Londynu udał się do Amsterdamu, a stamtąd w 1873 r. do Paryża2 Historyk muzyki Philip J. Bone uważał, że „trzydzieści sześć kaprysów na skrzypce równa się klasycznym studiom [Joseph] Kreutzera i [Pierre] Rode’a oraz: poza tym, że są przydatne, nie są pozbawione zalet jako kompozycje… zostały zredagowane przez niezliczoną rzeszę renomowanych skrzypków, a [Louis] Spohr napisał i opublikował do nich towarzyszącą im partię skrzypiec. kompozycje Fiorillo obejmują koncerty, duety, tria, kwartety i kwintety na instrumenty smyczkowe.