Ernst Dietrich Adolph Eichner był niemieckim kompozytorem. Eichner urodził się jako syn Johanna Andreasa Eichnera (1694–1768), nadwornego muzyka na dworze Waldeck. Podstawowe wykształcenie muzyczne zapewnił mu ojciec. Dzięki temu stał się powszechnie znany w całej Europie jako wirtuoz fagotu. W 1762 roku rozpoczął służbę u księcia Chrystiana IV Zweibrücken jako skrzypek. W 1768 roku został koncertmistrzem orkiestry dworskiej w Zweibrücken, gdzie pozostał do 1772 roku. Cieszył się dużym szacunkiem swoich współczesnych i już za życia zyskał międzynarodowe uznanie jako znakomity kompozytor, fagocista i koncertmistrz. Eichner jednak zmarł młodo i szybko o nim zapomniano. Muzykologom znany jest jako przedstawiciel szkoły mannheimskiej. Główną część jego twórczości stanowi 31 symfonii i 20 koncertów, ale komponował także muzykę kameralną, w tym Six Flute Quartets, Opus 4. W 1772 roku jego utwory ukazały się niemal jednocześnie w Paryżu, Londynie i Amsterdamie. Christian Friedrich Daniel Schubart wychwalał dzieła Eichnera w 1784 roku za ich łaskawy urok i „rozpływającą się słodycz”. Jego Koncert harfowy D-dur opus 9 (części: Allegro, Andante i Tempo di Minoetto) jest wykonywany do dziś. Jego córką była kompozytorka Adelheid Maria Eichner.