Carl (lub Karl) Tausig był polskim wirtuozem pianisty, aranżera i kompozytora. Niektórzy krytycy uważali Tausiga za najwspanialszego ucznia Liszta pod względem pianistycznym i wznoszącego czystą wirtuozerię na wyżyny sugerowane jedynie przez Liszta. Anton Rubinstein nazwał go „nieomylnym”. Tym, co Tausig różnił się od swojego nauczyciela, był brak ekstrawaganckich gestów podczas zabawy. Tausig siedział bez ruchu przy fortepianie i brzydził się tym, co nazywał Spektakelem. Podczas gdy jego palce czyniły cuda na klawiaturze bez żadnych cyfrowych błędów, jedyną oznaką napięcia u Tausiga było lekkie zaciśnięcie jednego kącika ust. Niektórzy krytycy przypuszczają, że aż do jego przedwczesnej śmierci Tausig nie miał sobie równych w pianistyce, łącząc siłę Liszta i gamę barw tonów z intelektualnością swojego kolegi-ucznia Hansa von Bülowa. Inny uczeń Liszta, Eugen d'Albert, bardzo pozytywnie porównał Tausiga ze swoim nauczycielem. Powiedział, że chociaż koncepcje muzyczne Liszta były wspanialsze, Tausig posiadał lepszą i dokładniejszą technikę połączoną z dużą dozą poezji.