Alexander Campbell był szkockim muzykiem i pisarzem. urodził się w 1764 roku w Tombea nad jeziorem Loch Lubnaig i kształcił się najpierw w gimnazjum w Callander, jako drugi syn stolarza, który w trudnej sytuacji został przeniesiony do Edynburga, gdzie zmarł, gdy Aleksander miał jedenaście lat. Rodzinę utrzymywał najstarszy syn John, później znana postać z Edynburga (John Campbell zmarł w 1795 r., był precentorem kościoła Canongate i przyjacielem Burnsa; jego zdjęcie pojawia się trzykrotnie w „Portretach” Kay). Obaj bracia byli uczniami Tenducciego, ówczesnego nauczyciela muzyki w Edynburgu, który pomógł im obojgu w rozpoczęciu własnego zawodu. Campbell został mianowany organistą w „kaplicy episkopalnej w sąsiedztwie Nicholson Street”. Udzielał także lekcji śpiewu. Wśród jego uczniów byli Szkoci. Ale chłopcy nie mieli gustu w tym temacie; mistrz nie miał cierpliwości. Skutek był taki, że „nasza sąsiadka, lady Cunningham, wysłana na żebranie chłopców, mogła nie zostać wszystkich wychłostana dokładnie o tej samej godzinie, bo choć nie miała wątpliwości, że kara jest zasłużona, odgłosy zgody były naprawdę okropne” (Notatki do Autobiografii Scotta, w rozdziale i. Życia LOCKHARTA). Jako nauczyciel opublikował „Dwanaście pieśni do muzyki” (1785?). Mniej więcej w tym czasie wdał się w kłótnię z Kay, którą wyśmiewał w szkicu. To zapewniło mu miejsce w „Portretach” Kay, gdzie przedstawiono go obracającego instrumentami ręcznymi, ryczącego osła, wyjącego psa, dmuchającego w dudy i przy akompaniamencie naostrzonej piły.