Fryderyk Chopin napisał swoje Preludia op. 28, pomiędzy 1835 a 1839 rokiem, w którym ukazał się zbiór. Cykl składa się z 24 utworów na fortepian solo, po jednym w każdej z 24 klawiszy (podobnie jak Well Tempered Clavier Bacha), zorganizowanych według koła kwintowego. Preludia Chopina to starannie zaplanowane, samodzielne miniatury, w których uniknięto wrażenia improwizacji kojarzonego z nazwą „preludium”. To skłoniło niektórych krytyków do uznania ich za niekompletne dzieła. Liszt uważał je jednak za nowatorskie i poetyckie. Chociaż każde dzieło może stanowić samodzielny utwór, niektórzy uczeni sugerują, że zbiór jest jednym dużym dziełem składającym się z dwudziestu czterech utworów, powołując się na motywyczne powiązania między preludiami, a nawet muzyczne powiązania od końców niektórych preludiów do początków innych. Chopin nigdy podczas występu publicznego nie zagrał wszystkich dwudziestu czterech z rzędu. Tak naprawdę nigdy nie zagrał na koncertach więcej niż czterech. Nie nadał im też sugestywnych nazw, jak Schumann i Liszt w przypadku niektórych swoich dzieł o podobnym charakterze. Hans von Bülow zaproponował nazwy preludiów, takie jak Reunion, Tolling Bells, The Polish Dancer i Raindrop. Preludia zadedykowano Camille'owi Pleyelowi i Josephowi Christophowi Kesslerowi.
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).
