Franz Schubert napisał swoje Impromptus w 1827 roku. Jest to osiem utworów na fortepian solo, które później zostały opublikowane w dwóch zestawach po cztery impromptusy każdy, zatytułowanych op. 90 i op. poczta. 142 (obecnie określa się je zwykle niemieckimi numerami katalogowymi, odpowiednio D. 899 i D. 935). Utwory te są zwykle do najpopularniejszych przykładów gatunku improwizowanego, a spotyka się je najczęściej w nagraniach razem z Six Musical Moments Schuberta. Impromptus rzekomo inspirowane były homonimicznymi utworami z Jan Václav Voříšek.
Nr 3 z pierwszego tomu Impromptus, D. 899, pierwotnie był napisany w Ges-dur i w metrum 2/4, ale wydawca wydrukował go 30 lat później w G-dur i 4/4. Obecnie preferowana przez większość pianistów jest wersja .
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).
Franz Schubert napisał swoje Impromptus w 1827 roku. Jest to osiem utworów na fortepian solo, które później zostały opublikowane w dwóch zestawach po cztery impromptusy każdy, zatytułowanych op. 90 i op. poczta. 142 (obecnie określa się je zwykle niemieckimi numerami katalogowymi, odpowiednio D. 899 i D. 935). Utwory te są zwykle do najpopularniejszych przykładów gatunku improwizowanego, a spotyka się je najczęściej w nagraniach razem z Six Musical Moments Schuberta. Impromptus rzekomo inspirowane były homonimicznymi utworami z Jan Václav Voříšek.
Nr 3 z pierwszego tomu Impromptus, D. 899, pierwotnie był napisany w Ges-dur i w metrum 2/4, ale wydawca wydrukował go 30 lat później w G-dur i 4/4. Obecnie preferowana przez większość pianistów jest wersja .