Joseph Haydn napisał swój Koncert na trąbkę Es-dur w 1796 r. Jest to utwór składający się z trzech części i zadedykował go swojemu przyjacielowi Antonowi Weidingerowi, który opracował ulepszoną trąbkę, która mogła grać chromatycznie w całym swoim zakresie. Ponieważ naturalne instrumenty dęte blaszane były normą, stanowiło to ważny postęp. Wynalazek Weidingera nie odniósł jednak sukcesu, a trąbek naturalnych używano aż do lat trzydziestych XIX wieku, kiedy to wyprodukowano pierwsze instrumenty zaworowe. Oprócz trąbki klawiszowej partytura wymaga orkiestry składającej się z 2 fletów, 2 obojów, 2 fagotów, 2 rogów, 2 naturalnych trąbek i kotłów.
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).
Joseph Haydn napisał swój Koncert na trąbkę Es-dur w 1796 r. Jest to utwór składający się z trzech części i zadedykował go swojemu przyjacielowi Antonowi Weidingerowi, który opracował ulepszoną trąbkę, która mogła grać chromatycznie w całym swoim zakresie. Ponieważ naturalne instrumenty dęte blaszane były normą, stanowiło to ważny postęp. Wynalazek Weidingera nie odniósł jednak sukcesu, a trąbek naturalnych używano aż do lat trzydziestych XIX wieku, kiedy to wyprodukowano pierwsze instrumenty zaworowe. Oprócz trąbki klawiszowej partytura wymaga orkiestry składającej się z 2 fletów, 2 obojów, 2 fagotów, 2 rogów, 2 naturalnych trąbek i kotłów.