Sonata wiolonczelowa to późne dzieło francuskiego kompozytora Claude’a Debussy’ego. Była to pierwsza z planowanej serii „Sześć sonatów dla nurków instrumentów”, jednak Debussy ukończył tylko dwie inne, sonatę na skrzypce i sonatę na flet, altówkę i harfę. Sonata na wiolonczelę i fortepian powstała w 1915 roku i wyróżnia się zwięzłością, większość wykonań nie przekracza 11 minut. Stanowi podstawę współczesnego repertuaru wiolonczelowego i jest powszechnie uważany za jedno z najwspanialszych arcydzieł napisanych na ten instrument. Dwie ostatnie części łączy atakca. Zamiast formy sonatowej, Debussy konstruuje utwór w stylu XVIII-wiecznej sonaty monotematycznej, na co szczególny wpływ wywarła muzyka François Couperina. W utworze zastosowano typowe dla stylu Debussy'ego tryby oraz skale całotonowe i pentatoniczne. Wykorzystuje również wiele rodzajów rozszerzonej techniki wiolonczelowej, w tym pizzicato lewej ręki, smyczek spiccato i flautando, fałszywe harmonie i portamenti. Nic więc dziwnego, że utwór uznawany jest za wymagający technicznie.
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).
