Maszyna do pisania to utwór instrumentalny Leroya Andersona, napisany w 1950 roku. Jego nazwa nawiązuje do faktu, że do jego wykonania potrzebna jest maszyna do pisania, której używa się na scenie: naciśnięcia klawiszy, dzwonek maszyny do pisania i mechanizm powrotu karetki stanowią główny element utwór, chociaż Anderson pokazał, że zamiast powrotu karetki można użyć muzycznej tykwy. Maszyna do pisania została zmodyfikowana tak, że działają tylko dwa klawisze; chociaż wielu słuchaczy podejrzewało, że stenografowie są werbowani do „gry” na maszynie do pisania, Anderson poinformował, że tylko profesjonalni perkusiści mają wystarczającą elastyczność nadgarstków. Został nazwany jednym z „najzabawniejszych i najmądrzejszych utworów w repertuarze orkiestrowym”.
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).
