Czajkowski Suita nr 3 G-dur op. 55

W 1880 roku Czajkowski opuścił Rosję, aby podróżować po Europie, korzystając w pełni ze wsparcia swojego sponsora, Nadieżdy von Meck. Podczas pobytu za granicą chłonąc lokalną muzykę, zbierał pamiątkowe melodie do późniejszego wykorzystania; jego ulubione utwory z ulic i muzycznych książek Rzymu stały się podstawą jego Capriccio Italien, melanżu, który od tamtej pory jest jednym z jego najpopularniejszych dzieł orkiestrowych. Chociaż Capriccio opiera się na zapożyczonym materiale, jest to utwór dawnego Czajkowskiego, łatwy do rozpoznania po charakterystycznej orkiestracji i zwartej strukturze – dwóch aspektach twórczości kompozytora, które często są pomijane na rzecz jego własnego daru melodii i sentymentu. Capriccio Italien to czysta rozrywka, pozbawiona większych zamierzeń wyrazistych, ale wcale nie jest prosta. Ogromna różnorodność nastroju i kolorów może przypominać słuchaczowi wszystko, od epickiego poematu po cyrkową calliope, a sposób, w jaki wszystkie te rzeczy są połączone w spójną, większą strukturę, a także niezawodna melodyjność dzieła, leżą u podstaw swojego odwołania.