Rimski-Korsakow Szeherezada, op. 35

Szeherezada (op. 35) to suita symfoniczna napisana przez Rimskiego-Korsakowa w 1888 roku. Utwór oparty na „Księdze tysiąca i jednej nocy” łączy w sobie dwie cechy charakterystyczne zarówno dla muzyki rosyjskiej, jak i Rimksy-Korsakowa: barwną, potężną orkiestrację i zainteresowanie muzyką motywy wschodnie. Uważa się, że jest to jego najpopularniejsze dzieło, które później posłużyło jako podstawa baletu Michela Fokine’a. Choć kompozytor zamierzał nazwać części Preludium, Balladą, Adagio i Finałem, zakończył nadawanie tytułów programowych, choć niejasnych, tak aby nie można było powiązać ich z konkretnymi opowieściami. W późniejszych wydaniach zrezygnował z tytułów, choć pozostają one w powszechnym użyciu. Utwór przeznaczony jest na 2 flety, picollo, dwa oboje (2. podwojenie rogu angielskiego), 2 klarnety, 2 fagoty, 4 rogi w tonacji F, 2 trąbki w tonacji A i B, 3 puzony, tubę, kotły, bęben basowy, werbel bęben, talerze, trójkąt, tamburyn, tam-tam, harfa i smyczki. Powody jej popularności są jasne: jest to partytura pełna urzekających orkiestrowych barw, świeżych i pikantnych melodii, o łagodnym orientalnym posmaku, rytmicznej witalności w dużej mierze nieobecnej w wielu najważniejszych dziełach orkiestrowych końca XIX wieku oraz bezpośredniości ekspresji nieskrępowany quasi-symfoniczną złożonością tekstury i struktury.