Widora Symfonia organowa nr. 7, op. 42 nie. 3

Charles-Marie Widor skomponował swoją siódmą Symfonię organową w 1855 r. (później zrewidował ją w 1918 r.). Jest to utwór sześcioczęściowy, w tonacji a-moll, skatalogowany pod nr. 3 jego op. 42. Po raz pierwszy ukazało się drukiem w 1887 r. Choć Widor pisał muzykę dla najróżniejszych zespołów, dziś regularnie wykonywane są tylko jego dzieła organowe, z których najbardziej godne uwagi są jego Symfonie organowe. Widor stał na czele odrodzenia francuskiej muzyki organowej, która w XIX wieku prawie wymarła. Nowa generacja organów umożliwiła jednak pisanie skomplikowanych utworów, co zaowocowało powszechnym odrodzeniem nie tylko we Francji, ale także w Niemczech i całej Europie. Op. 42 Symfonie organowe stanowią dla Widora krok w bardziej dojrzały sposób, który wcześniej w swojej karierze napisał cztery z tych utworów, obecnie skatalogowanych jako op. 13.