Msza nr. 6 w Eb, D 950, to msza skomponowana przez Franza Schuberta w 1828 roku na zamówienie Michaela Leitermayera, chórmistrza kościoła Świętej Trójcy w Wiedniu. Premiera nastąpiła jednak dopiero po śmierci Schuberta, pod batutą jego własnego brata Ferdynanda. Dzieło to zostało określone w swojej architekturze jako beethovenowskie i logiczne jest, że śmierć Beethovena wywarła głęboki wpływ na Schuberta. Znajdują się w nim także odniesienia do Bacha, Mozarta i Haydna. Ciekawostką jest także konsekwentne pomijanie niektórych fragmentów tekstu, praktyka, którą Schubert wprowadził już w celu pogłębienia ekspresji lub uwydatnienia określonego aspektu znaczeniowego. Pierwsze wydanie partytury fortepianowej ukazało się w 1865 roku. Utwór składa się z sześciu części, wykonanie zajmuje godzinę i jest rozpisane na dwóch solistów tenorowych, sopranów, solistów altowych i basowych, chór SATB z divisi, 2 oboje, 2 klarnety , 2 fagoty, 2 rogi, 2 trąbki, 3 puzony, kotły, skrzypce I i II, altówka, wiolonczela i kontrabas.
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).
