Charpentiera Te Deum, H. 146

Charpentier skomponował swój wielki polifoniczny motet Te Deum D-dur H. 146 w latach 1688–1698 podczas pobytu w kościele jezuickim Saint-Louis w Paryżu, gdzie był dyrektorem muzycznym. Utwór przeznaczony jest na grupę solistów, chór i akompaniament instrumentalny. Charpentier jest autorem sześciu opraw Te Deum, choć zachowały się tylko cztery z nich. Instrumentalny wstęp, skomponowany w formie ronda, poprzedza pierwszą zwrotkę, prowadzoną przez basistę. Stopniowo dołączają chór i pozostali soliści. Charpentier najwyraźniej zamierzał zaaranżować dzieło zgodnie z tradycyjną egzegezą tekstu łacińskiego. W pierwszej części dominuje więc chór (uwielbienie Boga, wymiar niebiański), a w drugiej – indywidualni soliści (sekcja chrystologiczna, wymiar świecki). Utwór przeznaczony jest na pięciu solistów (SSATB) i chór (SATB) z towarzyszeniem zespołu instrumentalnego składającego się z 2 fletów lub fletów prostych, 2 obojów, 2 trąbek, kotłów, 2 skrzypiec (2 skrzypiec na bas solo „Te deum laudamus”) , 2 altówki i basso continuo. Po ponownym odkryciu utworu w 1953 roku przez Carla de Nysa, preludium instrumentalne zostało wybrane jako motyw muzyczny poprzedzający audycje Europejskiej Unii Nadawców. Po ponad sześćdziesięciu latach używania, zwłaszcza przed Konkursem Piosenki Eurowizji, preludium w aranżacji i reżyserii Louisa Martiniego i Guya Lamberta stało się najbardziej znanym dziełem Charpentiera.