Alkan 12 Etiud we wszystkich tonacjach molowych op. 39 (Koncert i Symfonia na fortepian solo)

Charles Valentin Alkan skomponował 12 Etiud we wszystkich tonacjach molowych na fortepian solo op. 39. Zostały opublikowane w 1857 r. w Paryżu przez Richaulta i zadedykowane François-Josephowi Fétisowi. Etiudy charakteryzują się progresywnym planem tonalnym, w którym każdy utwór jest ustawiony o jedną czwartą wyżej niż jego poprzednik. Co ciekawe, ten zestaw 12 etiud „zawiera” w sobie inne dzieła: Etiudy od 4 do 7 nazywane są „Symphonie pour fortepian seul” (Symfonia na fortepian solo). Wczesny przykład gatunku symfonii fortepianowej. Elementy muzyczne są zaaranżowane tak, aby oddawać orkiestrowe brzmienie i fakturę. Symfonia na fortepian solo została opisana jako utwór „zrównoważony” jak na standardy Alkana, bliższy formom klasycznym niż wiele innych jego dzieł. Etiudy 8, 9 i 10 noszą nazwę „Concerto pour fortepian seul” (Koncert na fortepian solo). Podobnie jak Symfonia na fortepian solo, utwory te imitują brzmienie orkiestry, wykorzystując fortepian do przywołania palety barw dostępnych prawdziwej orkiestrze. Wykonanie Koncertu w całości zajmuje około 50 minut. Część pierwsza liczy 72 strony i trwa pół godziny. Alkan upoważnił redaktorów do dokonania cięć w utworze i istnieją pewne dowody na to, że mógł sam zagrać na żywo skróconą wersję. Prawykonanie pełnej wersji odbyło się w 1939 roku. Utwór ten wielokrotnie uznawany był za jedno z najbardziej wymagających technicznie i psychicznie dzieł w historii fortepianu.