Jacopo da Bologna was een Italiaanse componist van het Trecento, de periode die ook wel bekend staat als de Italiaanse ars nova. Hij was een van de eerste componisten van deze groep en was daarmee een tijdgenoot van Gherardello da Firenze en Giovanni da Firenze. Hij concentreerde zich voornamelijk op madrigalen, waaronder zowel canonische (caccia-madrigal) als niet-canonische typen, maar componeerde ook een enkel voorbeeld van een caccia, lauda-ballata en motet (Marrocco 1954, 14–16, 27–28; Fischer en d'Agostino 2001). Zijn zetting van Non al suo amante, geschreven omstreeks 1350, is de enige bekende gelijktijdige zetting van Petrarca' poëzie (Petrobelli 1975; Fischer en d'Agostino 2001). Jacopo's ideaal was "zachte dolce melodia" (zoete, zuivere melodieën) (Fischer en d'Agostino 2001). Zijn stijl wordt gekenmerkt door volledig tekstuele stempartijen die elkaar nooit kruisen. De tekstloze passages die de tekstregels in veel van zijn madrigalen met elkaar verbinden, zijn ook opmerkelijk (Cuthbert 2006, 192).