Gabriel Fabre was een Franse muzikant. Tegenwoordig is hij weinig bekend, hoewel hij aan het einde van de negentiende eeuw een belangrijke positie bekleedde in de Parijse symbolistische kringen. Zijn talent was nauwer verbonden met literaire dan met muzikale milieus en werd erkend door de belangrijkste dichters van zijn tijd. Zijn werken - korte melodieën of stukken voor piano geïnspireerd op de teksten van Verlaine, Mallarmé, Moréas, Maeterlinck (wiens poëzie voor het eerst op muziek werd gezet door Fabre), Laforgue en Charles Cros - werden gespeeld in alle salons van de late negentiende eeuw . Bekend in de artistieke wereld, liet Fabre de covers van zijn partituren ontwerpen door artiesten als Signac, Lepère, Charpentier, Léandre, Le Sidaner. Door alle beschikbare bronnen samen te brengen, reconstrueert dit artikel het leven en werk van een origineel figuur: zijn bescheidenheid en de eenvoud van zijn muziek stelden hem in staat een relatie van subtiele complementariteit te delen met de symbolistische dichters. Het werk van Fabre kan het best worden begrepen in de specifieke context die buiten de officiële muziekgeschiedenis ligt: de zoektocht naar betekenis en vorm die de elite symbolistische schrijvers bezighield die, zoals Mallarmé het uitdrukte, op zoek waren naar "reprendre à la musique son bien". .