Franz Liszt publiceerde in 1838 een reeks etudes, genaamd Etudes d'execution trascendante d'apres Paganini, S. 140, gebaseerd op de vioolcomposities van Niccolo Paganini. Liszt herzag de set in 1851 en publiceerde deze opnieuw als Grandes études de Paganini, en het is vrijwel uitsluitend in deze vorm dat deze werken vandaag de dag worden gespeeld. Deze reeks etudes behoort tot de technisch meest veeleisende stukken in de pianoliteratuur, vooral in de eerste versie. De tweede versie maakte een einde aan enkele van de meest schandalige technische problemen, zoals de zeer frequente elfde stukken.
