Franz Schubert schreef zijn Symfonie nr. 2 in Bes majeur, D. 125, tussen 1814-1815. Deze symfonie, het product van een briljante 17-jarige, is weliswaar geen meesterwerk dat te vergelijken is met de werken van Beethoven die het nabootste, maar is toch een behoorlijk opmerkelijke prestatie. Het is gegoten in vier delen en is qua schaal en uiterlijk al beslist grootser dan de Symfonie nr. 1. Het openingsdeel van de Symfonie nr. 2 begint met een korte en zonnige Largo-introductie, waarna het krachtige Allegro vivace-hoofdthema door voortrazende strijkers wordt gepresenteerd. De muziek hier bruist en bruist van energie in haar stijgende traject en schijnbare hemelwaartse vlucht, maar al snel wordt een speelse, relatief serene melodie gepresenteerd die een briljant contrast biedt. De twee thema's worden vervolgens op fantasierijke wijze uitgewerkt, en na een reprise eindigt het deel met hetzelfde zonnige, energieke karakter dat de hele tijd de boventoon voerde.
