De Sonate voor piano in A majeur, D. 959 maakt deel uit van de laatste reeks sonates van de componist, geschreven tijdens de laatste maanden van zijn leven, tussen de lente en de herfst van 1828. De reeks werd tien jaar na zijn dood gepubliceerd, en grotendeels verwaarloosd in de 19e eeuw. Tegen het einde van de 20e eeuw was de publieke en kritische mening echter veranderd, en Schuberts laatste sonates worden nu beschouwd als een van de belangrijkste volwassen meesterwerken van de componist. Ze maken deel uit van het pianorepertoire en verschijnen regelmatig in concertprogramma's en opnames. Een van de redenen voor de lange periode van verwaarlozing van Schuberts pianosonates lijkt te zijn dat ze structureel en dramatisch inferieur zijn aan de sonates van Beethoven. In feite bevatten de laatste sonates duidelijke toespelingen op en overeenkomsten met werken van Beethoven, een componist die Schubert vereerde. Uit musicologische analyse blijkt echter dat ze een volwassen, eigen stijl behouden. Schuberts laatste sonates worden nu geprezen om hun volwassen stijl, die tot uiting komt in unieke kenmerken zoals een cyclisch formeel en tonaal ontwerp, kamermuziektexturen en een zeldzame diepte van emotionele expressie.
