Antonín Dvořák componeerde zijn Symfonie nr. 7 in D mineur, op. 70 (ook B. 141) tussen 1884 en 1885. Het werd voor het eerst uitgevoerd in 1885 in St. James' Hall in Londen. Blijkbaar werd Dvořák geïnspireerd om aan de symfonie te werken na het horen van Brahms' nieuwe 3e symfonie. Het publicatieproces van de Symfonie nr. 7 (die aanvankelijk in druk verscheen als Symfonie nr. 2) was op zijn minst ingewikkeld: Fritz Simrock wilde het pas publiceren als er een pianoduetarrangement beschikbaar was, en weigerde vervolgens de Tsjechische naam van Dvořák (Antonín) af te drukken, maar stond erop dat hij de naam Anton. Ook wilde hij de titelpagina alleen in het Duits hebben en de toewijding aan de London Philharmonic Society achterwege laten. Ten slotte voerde hij een argument aan toen Dvorak hem om een voorschot vroeg, en na een lange discussie kon de componist het voorschot van 6000 mark krijgen dat hij wilde. De symfonie zelf is een werk in 4 delen, ongeveer 40 minuten lang, en gescoord voor 2 fluiten (2e verdubbeling piccolo in het 3e deel), 2 hobo's, 2 klarinetten (in A en B ♭), 2 fagotten, 4 hoorns ( in D en F), 2 trompetten (in C, D en F), 3 trombones, pauken en strijkers.
