Charles-Marie Widor componeerde zijn zevende orgelsymfonie in 1855 (later herzag hij deze in 1918). Het is een werk in zes delen, in de toonsoort A mineur, gecatalogiseerd als nr. 3 van zijn Op. 42. Het verscheen voor het eerst in druk in 1887. Hoewel Widor muziek schreef voor een grote verscheidenheid aan ensembles, worden tegenwoordig alleen zijn orgelwerken regelmatig gespeeld, waarvan zijn orgelsymfonieën de meest opvallende zijn. Widor stond aan de vooravond van een heropleving van de Franse orgelmuziek, die in de negentiende eeuw vrijwel uitgestorven was. Een nieuwe generatie orgels maakte het echter mogelijk complexe stukken te schrijven die een algemene heropleving veroorzaakten, niet alleen in Frankrijk, maar ook in Duitsland en de rest van Europa. De Op. 42 Orgelsymfonieën vertegenwoordigen een stap op een meer volwassen manier voor Widor, die eerder in zijn carrière vier van deze stukken had geschreven, nu gecatalogiseerd als Op. 13.
