12 Etudes in alle mineurtoonsoorten, Op. 39 (Concerto en Symfonie voor solo piano)
Charles Valentin Alkan componeerde de 12 Etudes in All the Minor Keys voor solopiano, Op. 39. Ze werden in 1857 in Parijs uitgegeven door Richault en opgedragen aan François-Joseph Fétis. De Etudes hebben een progressief tonaliteitsplan, waarbij elk stuk een perfecte kwart hoger staat dan zijn voorganger. Interessant is dat deze set van 12 etudes andere werken 'bevat':
De Etudes 4 tot en met 7 heten 'Symphonie pour piano seul' (Symfonie voor solopiano). Een vroeg voorbeeld van het Piano Symphony-genre, waarbij de muzikale elementen zijn gearrangeerd om een orkestachtige sonoriteit en textuur over te brengen. De Symfonie voor piano solo wordt naar Alkans maatstaven omschreven als een 'evenwichtig' werk, dat dichter bij de klassieke vormen staat dan veel andere van zijn werken.
Etudes 8, 9 en 10 heten 'Concerto pour piano seul' (Concerto voor piano solo). Net als de Symfonie voor solo piano imiteren deze stukken de orkesttoon, waarbij de piano wordt gebruikt om het palet van timbres op te roepen dat beschikbaar is voor een echt orkest. Het Concerto duurt ongeveer 50 minuten om in zijn geheel te worden uitgevoerd. Het eerste deel omvat 72 pagina's en duurt een half uur. Alkan heeft de redactie toestemming gegeven om bezuinigingen op het stuk aan te brengen, en er zijn aanwijzingen dat hij mogelijk zelf een verkorte versie live heeft gespeeld. De volledige versie ging in première in 1939. Dit stuk wordt meerdere keren beschouwd als een van de technisch en mentaal meest veeleisende werken in de pianogeschiedenis.
