Het pianokwintet in Es, op. 44 van Schumann werd in 1842 gecomponeerd en het jaar daarop voor publiek uitgevoerd. Het wordt vaak beschouwd als een van zijn beste composities en een belangrijk 19e-eeuws kamermuziekwerk. De revolutionaire instrumentatie (een combinatie van strijkkwartet en piano) was indicatief voor de veranderende technische mogelijkheden van de piano en het culturele belang dat het strijkkwartet had verworven. Het werk wisselt kamermuziekprocedures af met concertante-achtige secties. Vóór 1842 liet Schumann slechts één schrijven. Er wordt beweerd dat dit werk is beïnvloed door Schuberts pianotrio nr. 2, omdat ze dezelfde toonsoort hebben en compositietechnieken delen. Het werk was opgedragen aan Clara Schumann en zij zou het tijdens de privépremière uitvoeren. Omdat ze ziek was, kwam Mendelssohn echter tussenbeide en las de pianopartij. Zijn suggesties brachten de componist ertoe herzieningen van het stuk aan te brengen.
Het pianokwintet in Es, op. 44 van Schumann werd in 1842 gecomponeerd en het jaar daarop voor publiek uitgevoerd. Het wordt vaak beschouwd als een van zijn beste composities en een belangrijk 19e-eeuws kamermuziekwerk. De revolutionaire instrumentatie (een combinatie van strijkkwartet en piano) was indicatief voor de veranderende technische mogelijkheden van de piano en het culturele belang dat het strijkkwartet had verworven. Het werk wisselt kamermuziekprocedures af met concertante-achtige secties. Vóór 1842 liet Schumann slechts één schrijven. Er wordt beweerd dat dit werk is beïnvloed door Schuberts pianotrio nr. 2, omdat ze dezelfde toonsoort hebben en compositietechnieken delen. Het werk was opgedragen aan Clara Schumann en zij zou het tijdens de privépremière uitvoeren. Omdat ze ziek was, kwam Mendelssohn echter tussenbeide en las de pianopartij. Zijn suggesties brachten de componist ertoe herzieningen van het stuk aan te brengen.